“Demek ki, yaklaşık iki bin sayfalık kadın dergilerinde üç tane siyah kadın var; üçü de melez
ya da hangi ırktan oldukları belirsiz; yani Kızılderili ya da Porto Rico’lu falan da olabilirler. Bir
tanesi bile koyu tenli değil. Bir tanesi bile bana benzemiyor; yani bu dergilerden makyaj
tüyoları alamam. Bak, şu yazı renk vermek için yanaklarınızı çimdikleyin diyor, çünkü tüm
okurlarının çimdiklendiğinde pembeleşen yanakları olduğunu varsayıyor. Bu yazı herkese
uygun saç ürünlerinden söz ediyor; herkesle sarışın, kumral ve kızıl saçlıları kastediyor. Ben
hiçbiri değilim.”
Ifemelu, iç savaşın hüküm sürdüğü Nijerya’da bir Igbo; üniversite eğitimi için gittiği
Amerika’da bir siyah; Afro-Amerikalılara göre bir Afrikalı; yıllar sonra dönüş yolunu tuttuğu
ülkesinde ise bir Amerikana, yani Amerikanlaşmış bir siyah… “Zenci kıvırcığı” saçlarını
kimyasallarla düzleştirmeden, tenini renk açıcılarla en azından melez olduğunu
düşündürtecek kadar açmadan var olmanın yollarını bulmaya çalışan; geleneğin,
milliyetçiliğin, ırkçılığın ve endüstrileşmiş güzellik anlayışının dayatmalarından kurtulmaya
çalışan bir kadın. Bloğunda yazılar yazıyor ve yaşadığı her aşk onu ilk aşkına götürüyor. İlk aşk
ve anayurt, zamanın tozuna bürünmüş biçimde, orada öylece bekliyorlar; Amerikana’dan bir
şans daha istercesine.
Chimamanda Ngozi Adichie’dan, ırklar, kültürler, sınıflar, önyargılar, kadınlık-erkeklik ve aşk
üzerine olağanüstü bir roman.