Bir gün babam bana gittiğimiz bir yerden eve dönerken uçan balon almıştı. Rengârenkti, içinde
çocukluk hayallerimi, umutlarımı ve mutluluğumu taşıyordu. Sımsıkı tuttuğum ipini eve
yaklaştığımızda bir anlık dalgınlıkla bırakıvermiştim. Hayatımda yaşadığım ilk düş kırıklığı belki de o
andı.
‘Uçanbalon'um masmavi gökyüzüne yükselirken ve yavaş yavaş benden uzaklaşırken ne kadar da
güzel gözüküyordu! Elimden kaçan balonu anımsayınca gözlerimden yaşlar akıverdi. Anılar üzerime
hücum etmiş ve beni esir almıştı. O güne kadar ve sonraki yıllarımda sahip olduğum ilk ve tek uçan
balondu. Süzülerek uzaklaşırken sadece bir balon değildi; onunla birlikte küçülerek gözden
kaybolan, bir daha asla geri gelmeyecek çocukluk hayallerim, umutlarım ve mutluluğumdu.