Bazen hata yaptığımızı kabul etmeyiz ya da yaptığımız yanlışı görmeyiz. Ebeveyn isek çoğumuza karşı yaptığımız hatayı, işyerinde mesai arkadaşımıza, mahalledeki komşumuza, en yakın akrabamıza hatta eşimize karşı dahi hata yaptığımız veya önyargıda bulunduğumuz olabiliyor.
Gelin hep beraber bir göz atalım mı? Hangimizin nerede ve nasıl hata yaptığını…
Tamamen gerçek hayat hikayelerinden uyarlanmış, aile içerisinde ihmal edilen ve ihmal sonucu çıkmaz yollara sapan çocukların, taciz tecavüze varana kadar farklı bir pencereden tanıklık edelim mi?
Ebeveynlerin kimi zor durumda olduğundan kimi ise hayat şartlarına göğüs geremediğinden dağıttığı yuvasını ve geride kalan çocuklarını Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumuna bıraktığı o çocukların dramına bir göz atalım.
Anlatım hiçbir anne-babayı zan altında bırakmayacak hatalardan ders almak niteliğindedir.
Anneciğim benim, sen de beni bırakıp gittin! Bu koca şehirde ne yapar, nasıl yaşarım! Hele ki hasretine hiç dayanamam…
Sen de ağlıyordun anne!..
Biliyorum, sen de dayanamazsın hasretime ama mecbur kaldın. Mecbur kalmasan bir anne canından kanından olan evladım yurt kenarına bırakıp gider mi? Yürek taşıyan ve aklını yitirmemiş hangi anne razı gelebilir?