“Ben annemin toprağa düşüremediği yağmuruyum.Onun yarasından bulutlar yaptım penceresine.Gökkuşağı çizdim tülbentine sustuklarından.Masallarını yastığıma ezgilerken yazgısını çizdim avuç içimeBen annemin en çok gülen, en çok ağlayan kızıyımSessizliği çeyiz sandığına saklanırken kanaviçeleri kaderine dikilenBen annemin sararmış fotoğrafında kalan çiçekli elbisesiyim.Balkonunda hangi güneşe açacağını bilmeyen begonyasıBen annemin sabrından döktüğü kırıntılarından büyüyen sol yanıyım”Rabia Burhan’ın merakla beklenen ikinci şiir kitabı “Annemin Elleri” bizi en zayıf noktamızdan yakalıyor.Ama vurmuyor.Şefkatle tutuyor.Çocukluğumuzdaki gibi…