Belâgat ilmi, ilk dönemlerde revaç bulan, toplumun edebî ve sanatsal ihtiyacını karşılayan bir ilim iken hicri yedinci yüzyılın sonlarından itibaren işlevini büyük oranda kaybeden ve nihayet çağdaş döneme gelindiğinde gözden düşüp önemini yitirmeye başlayan bir ilim haline gelmiştir. Yenilikçi görüşleriyle bilinen Emin el-Hûlî (1895-1966), klasik belagatin yaşayan canlı dilden ve sosyal hayattan kopan, kendi içinde aynı tartışmalar etrafında dönen ve yüzyıllarca aynı örnekleri tekrarlayıp duran bir ilim haline geldiğini savunarak “Söz Sanatı” diye isimlendirdiği yeni belâgate dair, kendi içinde bütünlük arz eden tutarlı bir yaklaşım ortaya koymuştur. Belâgatin, sözü en iyi ve en güzel şekilde söyleyip yazmayı öğreten, iyi sözü çirkin sözden ayıran ve malzemesi dil olan bir sanat olarak değerlendirilmesi esasına dayanan bu yaklaşım, yeni belâgati yepyeni bir çehre ile sunmayı hedefleyen son derece cesur bir yaklaşımdır. Bu yaklaşım, isimlendirmeden tutun da muhteva, tasnif ve gayeye kadar birçok açıdan köklü değişiklikler öngörmektedir.