Tarihte ve günümüzde, Müslümanlar arasında ortaya çıkmış farklı mezhep ve ekoller, dile getirdiği düşünceyi
temellendirmek ve savunmak için sıklıkla Kur’an’a başvurmuştur. Bu noktada selefî söylemin de diğer ekollerden farklı bir
yol izlemediği söylenebilir. Zira Selefîler de savundukları fikrî-amelî tezi tahkim etmek için ekseriyetle Kur’an’a müracaat
etmiş, bu çerçevede, savundukları fikri desteklediğini düşündükleri bazı ayetleri ön plana çıkarmış ve bu ayetler
merkezinde bir söylem geliştirmişlerdir. Şüphesiz diğer ekollerle benzerlik arz eden bu tutum normal karşılanabilir. Fakat
Selefîlik söz konusu olduğunda vahim olan şey, Kur’an’dan hareketle ürettikleri dilin ve söylemin etkisiyle düşünsel bir
krizin yaşanıyor olmasıdır. Selefî akım sahip olduğu düşünce/inanç dışındaki diğer fikirleri en hafif tabirle bid’at, bu fikirleri
dile getirenleri de bid’at ehli ilan ederek düşüncenin tek tipleşmesine sebep olmaktadır. Bu durum İslam toplumlarının
yaşadığı teorik ve pratik sorunlara farklı zaviyelerden çözüm üretme çabalarına ket vurmakta, Müslümanları düşünsel ve
kültürel bir çıkmaza sokmaktadır. Bu açıdan selefî söylemin, yaşadığımız düşünce ve kültür krizini kronikleştirdiği
söylenebilir.