Viyana’ya gidip iltica başvurusunda bulunmuş bir foto muhabiridir Mert. Hiç
hesabında yokken bütün sevdiklerini, işini gücünü bırakarak dilini bilmediği bir topluma
katılır. Büyük bir şok içindedir. Onun kalbinde, beyninde, dış dünya ile kurduğu ilişkilerde
gezinerek “dilin gurbeti”nin ne demek olduğunu, iliklerimize kadar işleyen bir duygu
aktarımıyla okuruz. Bir sığınmacının iç konuşmaları, iniş çıkışları, çelişkileri, içe kapanmaları
ilmek ilmek örülmüş bir kurguyla verilir ve yaşanan travmayı çok derinden hissederiz.
İstanbul’da bıraktığı sevgilinin gelmeyeceği kesinleşince, mecbur edildiği ıssızlığı ancak yeni
bir aşka tutunarak aşabileceğini düşünmeye başlarsa da Mert, kendini ikna etmesi kolay
olmaz! Viyana’dan da geçip sonunda Karadeniz’e dökülen Tuna’nın sularını, İstanbulBoğazı’na kadar akıtır; çünkü, geride kalanlara ulaştırılmasını istediği fısıltılar bırakmaktadır
o sulara…