Bir Ekim Akşamı, alacakaranlık bastırırken, dış görünüşünden olgun ve ağırbaşlı izlenimi uyandıran kırk yaşlarında bir kadın, eski bir İngiliz kır evinin meşe kapısından geniş avluya süzülürcesine girdi. Saçının örgüsü, sanki bir kitabın ya da kalemin üzerine eğilmiş gibi önüne düşmüştü. Bir an için duraklayıp örgüsünü düzeltti ve -hiç bir duygusallık emaresi göstermeden- dar, uzun pencereden dışarıya öylesine dalgın dalgın bakındı. Güneş batmak üzereydi. Aslında gün batımının ihtişamı, esas olarak, evin diğer tarafındaki doğuya bakan pencereden daha iyi görülmekteydi. Çünkü bu pencere, havanın kararmasıyla dingin bir görünüm alan, patikaların ve otlakların hakim olduğu kır manzarasına bakıyordu.