Kimler saklanmadı ki mısraların arasına... Bazen, hasta bir vücut, bazen mübhem ihtiraslar bazen de masum çocuklar... Hepsi mısralarda, mısralarla ağladı... Sesleri, tek bir dizeyi bile aşamayacak kadar, boğuk ve korkuluydu. Karanlık gecelerde sığınacak bir liman, bir sığınak aradılar. Bu sığınak; bir yar perçemi oldu, Fakat bu perçemde kayıp gitti ellerinden... Sonuç, hüsran. Bir süre sonra; dörtlükler, beyitler kifayetsiz kaldı. Her şey acizleşti; hayal gerçek karşısında yenik düştü. Böylece Leyle ile Mecnunlar; Ütopik bir dünyanın kahramanları oldular.