Avustralya’da yaşayan bizler tarafından yaşanmış, düşünülmüş veya hissedilmiş duygu düşünce ve anıları içeren bu yazılarımı sizler için kaleme almaya başladığım 13 Ağustos 1989 günü, dışarısı oldukça soğuktu. Güney yarımkürenin kış aylarını yaşıyorduk. Sydney’de yaz ve kış atmosferi devamlı denilecek bir nemlilik içinde… Havadaki ısının artması veya düşmesi ile çabucak ısınıp soğuyan o yoğun memli atmosfer, insanın üstüne yapışıyor. Bu ülkede yaşamayanlar için biraz garip gelebilecek olan bu anlatım, yaşayanlarca iyi bilinir… Hatta bizler gibi Kuzey yarımkürede dört mevsimi yaşamış olanlar bu iki hissi birbirinden kolayca ayırdıkları halde, ömrünü hep bu ülkede geçirmiş olan Avustralyalılar pek bunun fakında değiller. İşte böyle bir havada bu iş için önceden hazırladığım odamda bu satırları sizler için yazmaya başladım. Yalnız şunu sizlerden özellikle rica etmeliyim: Ben bir yazar değilim ancak amatör bir yazma heveslisi olabilirim, o kadar. Ömrümün 1/3’ünü Avustralya’da Sydney’de normal bir insan yaşantısı için gerekli olan izlenimler, gözlemler ve kişisel araşrırmalarla geçiren sade bir ev kadınıyım. Bu yüzden konuları çok uzun bir zaman kafamda, gönlümde bin bir parçaya ayırıp tekrar tekrar yaşadım. Yaşanan her olayı ve geçmiş yılların içinde kalmış çeşitli izler bırakarak benden maddeten uzaklaşmış her konuyu tekrar yaşarken acı tatlı gerçekleri bir kere daha gönlüme sindirerek evirip çevirmek zor oldu. Gereken hassasiyet ve hakkaniyet içinde olayların bendeki ve Avustralya’da yaşayan diğer insanların mevcut halini ve gelecekte orada yaşanyacak yeni nesiller hakkında anne babaların endişe ve izlenimlerini, olduğu gibi sizlere sunmaya çalıştım. Avustralya’daki Türk varlığı, Büyük Türk Milleti’nin geleceği için de çok önemli olsa gerek.