“Bu ülke yeterince büyüktü, herkese yer vardı. Kadınlar
vardı, toprak vardı, para vardı. Ama bunların hiçbiri kimsede
yeterince yoktu ve kimse ne kadarına sahip olursa olsun
durmuyordu, kırlar hatta üzüm bağları bile parklara
benziyordu, istasyonlardaki gibi sahte ya da bakımsız tarhlar,
yanmış topraklar, dağ gibi hurda yığınları.”
Nisan 1950’de yayımlanan ve eleştirmenler tarafından en
güzel kitabı olarak kabul edilen “Ay ve Şenlik Ateşleri”
Pavese’nin son romanıdır. Anguilla, uzakta geçirdiği
uzun yıllardan sonra Langhe’deki köyüne döner; orada
çocukluğunun ve gençliğinin, acı çektiği köklerinin izini
sürerek zamanda bir yolculuk yapar.
Yirminci yüzyılın en büyük İtalyan aydınlarından, dünya
çapında ünlü Cesare Pavese, ‘Ay ve Şenlik Ateşleri’nde
partizan savaşını, anti-faşist kurtuluş
mücadelesini dramatik bir olay örgüsünde, bireyin tamamen
dünyaya ait olmadığını teyit eden, dostluk, şehvet ve ölüme
bağlayarak lirik bir biçimde anlatır. Ay, kan ve toprak her
zaman başka bir şeyi simgelemektedir.
“O dünyayı ziyaret eder, çevresine hızla bir göz atar. Hiç
hoşlanmaz. Ve alır başını, gider.”