kıyamadım masumiyetinle uyurken,

hatıraları almaya

böyle gitmem, affedilir gibi değil!

biliyorum..

oda birden yabancılaştı,

hissedilen bir tek ayrılık kokusu:

yanından kalkan ben değilmişim gibi

kollarında bıraktığım boşluğa bakıyorum,

bitti dediğimde ıslanan kirpiklerinse hala nemli

onları silerken bıraktığım dokunuşumsa

yerli yerinde..

ev mi ağırlaştı yoksa ben mi hafifleştim bilmiyorum!

yine de ayaklarım kalmak için direniyor.

gecenin kalıntılarıysa

gerçeği uzatıyor önüme..

yaptığım affedilir gibi değil

biliyorum!

ayak seslerim gelse de sus,

sakın kapıyı kapamadan uyanma esaretim!

bu filmi başa olmak için makinist olmak gerek ya da kaderci..

geçen günleri tatlı bir sarhoşlukla

ruhuma taşıdığım yeterli.

ses çıkarma sakın,

firar ediyorum geldiğim gönül sarayından!