“Kendimden vazgeçtiğim bir anda karşılaşacağız seninle. Belki kırık dökük bir kaldırım başında olacak bu yıkım belki de dört duvar arasında… Zor ve engebe bir yol çıkacak önümüze. Öylesi daha güzel değil mi zaten? Çünkü kolay olmamalı ölümler, bir şey ya da birisi uğruna olmalı.”Yaşı yaşadıkları altında ezilen Hüseyin, kendinden vazgeçtiği bir anda ruhuna iyi gelen birini alır kalbinde sakladığı en ücra köşesine. Yalnızlık bir bulantı gibi çıkmak için direnirken beyninde, bu tanımlayamadığı duygunun imkânsız olması Hüseyin’e engel olabilecek mi?