Bebekken bütün bebekler gibi çok tatlıydı. Kilosu, yemesi gayet yerindeydi. İlk bebeğim
olduğu için çok anlamamıştım ama aslında şimdi düşündüğümde diğer bebeklerden farklıydı.
Sırtüstü ya da yüzüstü yattığı zaman dönemiyordu, çok hareketli değildi. Diğer arkadaşların
bebekleri çoğu şeye tepki veriyordu. Umut, gidenin arkasından ağlamıyordu, duyguları tam
da net değildi. Hatta arkadaşlarım “Ne kadar sakin, uysal,” diyorlardı. Yazdığım şeyler sadece
yaşanmışlıklar… Bilimsel hiçbir dayanak yok. Bebeğim de böyle yapıyor diye endişeye
kapılmayın. Diğer yönleri normal bebekler gibiydi, mesela biraz geç de olsa 13 aylıkken
yürüdü. Bu tür bir sorun yaşayınca insan ister istemez çocuğum hep böyle miydi, ne zaman
bu hareketlere başladı diye düşünmeye; eski hareketleri ile yeni hareketlerini karşılaştırmaya,
küçüklük videolarına bakmaya başlıyor. Çocuğu ne zaman kaybetmeye başladığımızı
anlamaya çalıştık. Yaşıtlarına göre biraz gerideymiş. Mesela daha az kelime söylüyormuş. 1-2
yaş civarıyla teşhisin konulduğu zaman arasında dağlar kadar fark varmış, maalesef
anlamamışız.
Umut, otizmli olmasına rağmen, hayatın zorluklarına karşı savaşan ve her zaman güçlü kalan
bir kahraman. Onun; güçlü iradesi, ailesinin desteği ve sevgisi sayesinde hayatın getirdiği
zorluklarla başa çıkabilen bir çocuk olduğunu göreceksiniz. Hikâyesi, hayatın getirdiği