Gözbebeklerimden halkalar halinde dağılan bir bakış, bir hikayenin son cümlesi olabilir mi? Ya da tek bir nokta, bir cümle olabilir mi? O noktadan önce yürek geliyorsa mesela... Yürekten sonra bir nokta konmuşsa eğer, tıpkı masallarda olduğu gibi, insan arkasına hiç bakmadan binlerce adım gitmelidir. Hatta o binlerce adımdan sonra bile dönüp bakmamalıdır arkasına... Bir kez dönüp bakarsanız, o nokta virgüle dönüşür ve en başta yaşadığınız acılar, katmerlenerek tekrar eder kendini. Yeniden, hep yeniden... Bitmeyen bir dejavu hissiyle yaşarsınız gündüz gece. Neden hep bu noktada çakılıp kaldığınızı sorarsınız aklınıza. Aklınız büyük bir öfkeyle konuşmaya başlar. Sürekli olarak susturulmuş olmanın isyanıyla yüreğinize saldırır. Eğer aklınız yeterli dirayeti gösteremezse, yüreğiniz alt eder onu her seferinde. Aklınız kuyruğunu kıstırarak uzaklaşır olay mahallinden. Mazoşist kalbinizle baş başa kalırsınız ve virgüller biteviye akan bir nehir gibi çağlayıp durur ömrünüzce...