Adı Beyaz Ölüm olan siyah bir hayat hikayesi...
Dünyanın kalbinde kükreyen kıyamet, beni de vurdu! Şimdi daha iyi anlıyorum ki, ne hayat sonsuz, ne de insan ölümsüz.
Yaşayanlar ölürler, karanlık soğuk, gördüklerini unutan aynalar, uzak yalnızlıklar ve kaderine terk edilmişlik, düşlerini yitirmiş sevdalar, bedenen umutsuzlukta çırpınan ruh, göğüs kafesini yırtarcasına çırpınır.
Doğum ve ölüm, bütün bunlar hayata dahil olan gerçekler ve gerçek olmayan tek şey cenneti yanlış köşelerde arayanlar.
İlk okul çağlarım, ne büyük değermiş meğer.
Annemin arkamdan seslenişi;
Kendine dikkat et kızım!
Ardımdan bakan sevgi dolu bakışları buharlaştı gözlerimin önünde.
Ya şimdi? Sevincimi, hayallerimi yükledim kara trenin bir vagonuna. Ve bıraktım onları sonu olmayan bir yolculuğa. Şimdi hiç olmanın ızdırabıyla can çekişiyor bedenim.
Ya ben yanlış yaptım ya da doğrular yanlışların gölgesinde esir kaldı.
Keşke annemi dinleseydim, keşke babama hiç yalan söylemeseydim, keşke beni izleyen gölgem olsaydın anne! Keşke, keşke, keşke... İçimde koca bir boşluk, içimdeki tek sermayem keşkelerim. Ne olur evlatlarına sahip çıksın herkes. Benim yaşadıklarımı yaşamasın hiç kimseler...
Bir doğuş ve ardından yok oluş.
İşte ibret alacağımız hazin bir hayat hikayesi,
Kalemim yazmadı sadece, kanadı bu hikayede...