Tanınmış roman yazarı R., kısa dağ gezisinden dönmüştü. Sabahın erken saatlerinde Viyana’ya ulaştı, istasyondan bir gazete aldı, tarihe göz attığındaysa doğum günü olduğunu hatırladı. “Kırk bir” diye geçirdi hemen aklından ve bu düşünceden ne memnun oldu ne de üzüntü duydu. Bir taksi çevirdi ve evine giderken gazeteye şöyle bir baktı. Yardımcısı, o yokken gelen birkaç ziyaretçinin ve bir yada iki telefon mesajının olduğunu ev sahibine bildirdi. Bir yığın mektup onu bekliyordu. Kayıtsız bir şekilde mektuplara baktı, birkaç tanesini gönderenler ilgisini çektiği için açtı; adresleri yabancı el yazısı ile yazılmış büyük paketleri ise bir kenara yığdı. Bu arada koltuğunda rahatlayıp sabah çayını içerken gazetesini bitirmiş, makale okuyordu. Sonra bir puro yaktı ve ayırmış olduğu mektuba uzandı.
Bir kadının el yazısıyla alelacele kaleme alınmış, birkaç düzine mektuptan oluşan sıradan bir mektup gibi müsveddeydi. İstemsizce, bir kere daha, acaba gözden kaçırdığı bir şey var mı diye zarfı yokladı. Fakat zarf boştu, ne bir imza ne bir gönderici adresi ne bir kağıt ne de bir çift söz… “Tuhaf” diye düşündü ve müsveddeyi okumaya başladı. “Beni hiç tanımamış sana,” diye başlıyordu. Kafası karışmıştı. Bu, ona mı yazılmıştı yoksa hayali bir kişiye mi? Birden merakı uyanmıştı ve mektubun ge-ri kalanını okumaya başladı...