Hepimizin sadece kendisine saklaıdğı hayalleri vardır, en derinlerde bir yerlerde, için için süslediği, büyüttüğü.. Hangimiz Tanrı’nın ‘’Mona Lisa’sı’’ olmak istemeyiz ki, dünyanın tüm pespayeliğine, olanca hiddetiyle hayatın üzerimize gelişine aldırış etmeden, bilerek, görerek, eksikliklerimizi? Kendimizden gayrı en içten, en mahcup, en gariban Duygularla suçladığımızdır aslında en sevdiğimiz, sığındığımız.. Yüreğimize gömdüğümüz; kendimize dahi fısıldamaktan ürktüğümüz ama asla vazgeçmediğimiz umuttur, tastamam adına cennet dediğimiz. Yoksa bunca zulme, acıya, ıstıraba, kahroluşa, gözyaşına rağmen nasıl ısrarla nazlı nazlı devinimini sürdürülebilir ki dünya? Zamana hapsedecek kadar zavallı değil gönüllerimiz, günışığı ile yıkamak gerek, dua ile durulamak, evlatlarımıza sarılmak gerek bir de burnumuza ne vakit kesif çamur kokusu çalındığında..