Benden başka kimseler yoktu çevrede. Bir kaç köpek, bir de havada uçan, karların üzerinde dolaşan kuşlar vardı. Bir kuş, 'Hiç kimsenin kafesine / Koyamayacağı bir kuş.. / Kaçmasını öylesine / Uçmasını böylesine / Unutmuş' bir kuş yanıma, çok yakınıma geldi. 'Bir insan sesine / Gelip konmuş' bir kuş dedim içimden.

Oysa ben hiç konuşmamıştım. Öyleyken bir kuş sesimi, içimdeki sesi duymuş olacaktı ki yanıma gelmişti. Metin Altıok'un dizeleri geldi o an aklıma. 'Eskiden bir sesim vardı / Vardı benim; Şimdi uzakta. / Çınlar belki. / Bir köprünün altında' diye başlayan dizeleri. Köprünün altında değil, Elmadağ'ında çınlamıştı sesim. Ve o kuş bu sesi duymuş, yanıma gelmişti. Bir süre birbirimize bakarak seviştik o kuşla.

Yola koyulduğumda kar yolu tutmuş, yollar uyuşmuştu adeta. Arabanın radyosunda Çaykovski'nin 'Patetik Senfonisi' çalıyordu. Çaykovski'nin en sevdiğim eserim dediği 'Patetik Senfoni' insana gerçekten acı veren bir bestedir. Sadece acı değil, özlem de vardır, coşku da, isyan da, kırılmışlık, incinmişlik, hüzün de vardır bu eserde.