Geniş hayaller kuramıyordu, zihni ve düş dünyası kapanmıştı. Karanlığını
aydınlatacak bir gökyüzüne ihtiyacı vardı. Kollarını ufka doğru uzatıp, artık
mutlu muyum, demenin sevincini ümit etmek istiyordu. Huzuru aradığı
sahildeki rıhtıma bırakıverdi kollarını, hayat neydi onun için, birilerini her
zaman mutlu etmek miydi? Kendine zaman ayırmayıp koşmak mıydı
çılgınca? Hiç kimsenin gerçekten samimi olmadığını sadece faydalanma
yolunu aradıklarını aklına getirdikçe gözlerinde oluşan yaşlara hakim
olamıyordu. Düşününce, keşke hep yalnız olsaydı da insanların
boyunduruğunda kalmayıp bunu yapmaya mecbur kalmasaydı. Hayat
neydi onun için, hep razı olmak mıydı?