“Kendimi senden sürgün ettim. Sense buna izin verdin. Sen Rilke’nin meleği değilsin! O ki gökleri artık
sevmiyor ve ait olduğu insan onu serbest bıraktığında, yüzünü özlemle ona doğru eğiyor. – Ama belki bu
da benim suçum. Yaradılışında sana çok az alan bıraktım, fazla hareket edemedin. Senin biricik
hareketinin bana yönelmek olacağını düşünemedim. Anımsıyor musun sana gülümsemeyi yasaklayışımı?
Ben suskudan bir melek olmanı arzu etmiştim. Belki de sen arada sırada bana dokundun; kim bilebilir
bunu? Ama benim sözlerim kaskatı yaptı seni ve aramızda bir vadi oyup deşti. Ben bunu fark
ettiğimdeyse, sen çoktan kendi mesafene çekilip mermerleşmiştin, senin o taşlaşmış halde kalmayıp,
uzuvlarınla çözünüp ısınmaya başladığını görmek için yoluma devam etmek zorunda kaldım, […] –
Susabilseydim, her şey öylesine kolay olurdu ki. Yalnızca söze dökmeden önce sahiptim sana. Ve seni
kendimden dışarıya yerleştirdiğimde, sen bir imge haline gelip artık yalnızca benim düşüncemde yaşıyor
olmadığındaysa, tümden yitirdim seni.”