Yurdundan koparılıp kovulan insanların hikâyeleriyle karşılaşmak, usundan sürgüne gönderiyor Keremi.

O, aşkından sürgün yediğini sanıyor daha çok.

Tıpkı akıl hastanesinde karasevdadan müebbet G. Öztolonun dillendirdiği gibi:
Aşkımın şiddetinden koptu gönül freni
Doktor beni sanıyor; bu hâlâ şizofreni!

Aşkından, yurdundan, yaşamından velhasıl ana rahminden sürgün edilen bizler!
Hangimiz Ben Kerem değilim! diyebilir acaba?

Herkesten özenle gizlediğimiz iç dünyamızın engizlerinde tozlanmış, is ve küf kokan ne çok urbamız saklıdır kim bilir?

Yazar, aruz vezninde yazılmış sanısı sunan yepyeni bir roman diliyle silkeliyor o tozları.

Ve ortalık toz duman oluveriyor, Bütün renkler hızla kirleniyor. Anlıyoruz ki beyazı saklamak çok daha zor imiş.