1974 senesinde, bahçeye ilk defa çıktığımda, üç yaşındaydım ve
Kalamış'ta, dört yolun kesiştiği Erguvan Sokak'ta, Rüya Apartmanı'nda
oturuyorduk.
Biz o zamanlar, mevsim bahar olduğunda mahallenin tüm çocuklarıyla
birlikte kendimizi sokağa atar, karakış gelene kadar da pek içeriye girmeden
?baaçede oynardık.

O zamanlar, çocuklar kaşla gözle idare edilirdi. Genelde evde olan anneler
okuldan gelen çocukların poğaçasını, kekini ayrı, akşamın bol tereyağlı
pilavını ayrı pişirirdi. Babalar rüzgârda devrilen anteni evire çevire düzeltir,
kumlanan görüntüyü yeniden pırıl pırıl yapardı. O zamanlar büyükanneler
bayram harçlıklarını köşesini işledikleri mendilin arasına koyar da verir,
eli öpülen dedeler mis gibi kolonya kokardı. O zamanlar çocuklar herkesin
birbirini tanıdığı mahallenin bahçelerinde oynar, cevizi, dutu ağaçlara
tırmanıp yerdi.
ayçE ayyıldız işte o çocuklardan biriydi. Gizli gizli divanın altına girdiğinde
saçları somyanın yaylarına takılır, yakalanıp zılgıtı yer, televizyon
kapanırken ?İstiklal Marşını ?hazır olda dinler, bayram harçlıklarıyla
çatapat alır, tırmandığı ağaçlardan inemeyip mahsur kalır,
lastik ve misketleri cebinden eksik etmezdi.
Ve bir gün, o mutlu çocukluk anıları saklı kaldıkları sandıklardan çıkınca,
hatırladıklarını Facebook'ta paylaşmaya başladı.
Çünkü kelimeler sihirliydi...