Şenay son yirmi dört saatte öyle inanılması güç şeyler görmüş, duymuştu ki hepsi gözlerinin önünde görünüp görünüp kayboluyor, kafasının içinde uğuldayıp duruyorlardı. Çok üzgün, çok yorgundu. Olayları sağlıklı değerlendiremiyordu. Bazen çok sert ve anlayışsız davrandığını; bazen yaptıklarının, söylediklerinin az bile olduğunu düşünüyor, bu ikilem onu daha çok yoruyordu. Bir süre uyumak; kafasını, bedenini dinlendirmek için gözlerini sımsıkı yumdu, hiçbir şey düşünmemeye çalıştı. Ancak uykuya dalamadı. “Çok sanıklı bir davada hem sanık, hem tanık, hem de yargıç olmak ne zor şeymiş!” diyor, tüm yaşamını gözden geçiriyor, kendini kendine karşı savunmaya çalışıyordu…