"Sesler duyuyorum bu şehirde. Bana ait ama yabancı sesler... Anonslar yapılıyor yüksek binalardan intihar edenlere. Kulaklarım ağrıyor baba. O kadar çok ağrıyor ki kendi sesim sanki beni sağır ediyor. Bazen gökyüzünde beni terk edip giden kargayı görü-yorum. Balkonumuza düşen o siyah yaratığı, kanadını iyileştirmek umuduyla çırpındığım saf çocuk günlerimi özlüyorum. Sadece özleyebiliyorum baba çünkü artık kendimi bile iyileştiremiyorum:' İnsan bazen kimseye ihtiyaç duymadan kendini iyileştirmeli. Geçmişine yüz çevirmeden, yaptıklarından, pişmanlıklarından utanmadan sadece susmalı.