Daha önce hiç alıcı gözle bakmadığım çevre binalar,balkonlarıyla, pencereleriyle somutlanıyor. Sokaktan geçenarabalar gürültü araçlarıyken, hareketli canlılar olmuştuama tek tük kalmışlardı. Köpeğini gezdiren genç kız,bulunduğum balkona doğru bir mutluluk ışıtıyordu. Karşıapartmanın bahçesinde üç tekerlekli bisiklete binen çocukmutluluk odağıydı.İlk gün bir ayrıksılık duyumsamadım. İkinci sabah biraztedirgin uyandım. Alışveriş için bile, dışarıya çıkmak yok,dedim kendi kendime. Birden yaşlandım. Kural koyucu,yasa yapıcı koşullamıştı bu yaşlanmayı. Altmış beş yaş üstüevde kalacak. Kuralı koymuş ama süreyi belirlememişti.Unutmak istediğimiz, unuttuğumuzu sandığımız birpandemi dönemi geçirdik. Ama işte hepimizde bir takımizler kaldı. Kimimiz sıradan bir şeylerin yaşamın mucizeviayrıcalıkları olduğunu anladık, kimimiz de yaşamın nasıl dakolayca bambaşka bir şeye dönüşebileceğini. Hepimiz ogünlere ilişkin bir tortuyla devam ediyoruz yolumuza.Usta yazar Yüksel Pazarkaya, 65 yaş üstü birentelektüelin pandemi ile hesaplaşmasını anlatıyorBugün Pazar Bugün Bizi Dışarı Çıkardılar adlı kitabında