Her sabah sadece Türkiye’de 18 milyon öğrenci okula gidiyor. Merkezi bütçenin %10’u
eğitme ayrılıyor. Okullarda görev yapan öğretmen sayısı 1 milyon 100 bin civarında. Her
öğretim yılı başında eğitim kurumları aracılığıyla 21. yüzyıl becerilerinin öğrencilere
kazandırılacağı, eğitimde niteliğin yükseleceği söyleniyor. Eğitim Bakanları değişiyor,
öğretim programı değişiyor, ders kitapları yenileniyor ama öğretmeninden bürokratına,
öğrencisinden velisine hiç kimse eğitimden beklediğini bulamıyor. Eğitimde reformun nasıl
yapılacağı konusunda çok fazla anlaşmazlık olmasına rağmen çoğu kişi; değişen değerlere,
yaşam tarzlarına, akışkanlığa, demografiye, teknolojiye, ekonomiye ve küreselleşmeye
dayalı reform ihtiyacı konusunda hemfikir.
Bilgi üretiminin inanılmaz boyutlara geldiği, neredeyse bilgi enflasyonunun olduğu ve
giderek artan bunca bilgi arasında neyin nasıl öğretileceğinin birbirine karıştığı bu dönemde
başka bir modele ihtiyaç var: Demokratik okullar.
Demokratik okullar, çocukların doğasının ham enerjisine hükmetmeden ya da onu yıkmadan
öğrenmek için tasarlanmış bir yöntem. İlhamını günlük yaşamdan alan demokratik okullar,
küçültülmüş gerçek bir dünyadır.
Hemen hemen tüm demokratik okullar, resmi okul sistemleri içinde değil, tabandan gelen
çabalar ile kurulmuştur. Demokratik okullar, günümüzün iktidar tarafından yönetilen,
genellikle müfredata, sınıflara ve tahakküme dayalı okul sistemlerine pek uymaz. Buna
karşılık demokratik okulların işleyişi, demokratik toplumlar gibi tabandan köklenir.