Atına küsmüş bir at arabası geçiyor içimden.
Duyuyor musun? Yol tekerden çıkmış, ses yolundan.
Anlıyor musun? Bir elma kırmızısını at hızıyla bekliyor.
Elmanın kalbi, resmi bir yalanla kirleniyor. Giyindiğim beden
benden çıkmış, kalbim kir biriktiriyor. Hissediyor musun?

Bir kuşun, hissetmeyi düşlediği heyecanların gölgesinde
sus pus olmuş oturuyorum. Can borcum yok. Yaprak rüzgârla
kırıştırırken, ben dala aynayı anlatıyorum. Kırışıyor ve kırılı-
yorum: Musibet en kötü ilaç. Aklımdan bunu geçiriyorum.

Sevmeyen kalp ölür. Sevgi de sevgisizlik de hiç karışık bir
mesele değil. Aşık değilse insan, katildir. Kalbinin failidir.

'Bay kuş' diye bir şiir yazmıştım bir ara. O gün bu gündür
borçluyum 'Bayan kuş'a. Şu an biraz da bu borcumu ödüyorum.

Çok üzülerek söylüyorum, sadece hissederek değil; üzülmeyi
bizatihi yaşayarak söylüyorum: Kokunu yitirmiş olabilirim.
İçimdeki boşluğa boğulmuş, dışımdaki suya gömülmüş
olabilirim. Bir daha şiir yazmayabilirim.