Bir tarafın sabrı diğer tarafın tahammülsüzlüğüyle çarpışmış, bir tarafın hoş görüsü diğer tarafın
hırçınlığıyla mücadele etmiş, bir tarafın mutlu etme ve mutlu olma çabası diğer tarafın hükmetme duygusu karşısında çaresiz kalmıştır. Bu kısa evlilik sırasında Gazi Mustafa Kemal'in Latife Hanım'dan beklentisi, Türk kadınına örnek olmasıyla sınırlıydı. Gazi, geçmişte çok hırpalanmış, hak ve hukuku ayaklar altına alınmış olan Türk kadınına giyimi, hâl ve hareketi, bilgisi, kültürü ve eğitimi ile Latife Hanım'ın örnek olacağını sanmıştı. Mustafa Kemal Paşa'nın bu evlilikten daha fazla bir beklentisi de yoktu. Oysa Latife Hanım'ın, Mustafa Kemal Paşa'dan beklentisi hem çok farklı hem de sınırsızdı. İstekler ve beklentiler mutlaka ve mutlaka yerine getirilmesi gereken adeta birer emir haline dönüştüğü zaman, Gazi'nin karşı konulmaz iradesiyle karşılaşıyordu. İşte bu noktada da Latife Hanım'ın hiçbir zaman frenleyemediği taşkınlığı ve hırçınlığı ortaya çıkıyordu.

Evlenmelerinden çok kısa bir zaman sonra anlamını kaybeden bu beraberlik, sabrın ve tahammülün tükendiği bir günde, 22 Temmuz 1925'te resmen noktalanıyordu. Bu zaman içinde yaşanan üzücü, kırıcı ve tamiri mümkün olmayan olaylar her iki tarafı da uzun yıllar etkisi altına almıştır. Neticede anne Zübeyde Hanım'ın, annelik içgüdüsüyle hissedip, görüp, kelimeleştirdiği ve Bu kız, benim paşa oğluma uygun değildir. cümlesi, Salih (Bozok) Bey tarafından gerçeği yansıtmayan bir şekilde değiştirilip de Bu kız benim paşa oğluma uygundur. şeklinde oğul Mustafa Kemal Paşa'ya aktarılmasaydı, zaten bu evlilik gerçekleşmeyecek, bunca üzücü olayın hiçbirisi yaşanmayacaktı. Gazi'nin alışkanlıklarından ödün vermemiş olması, Latife Hanım'ın ise beklentilerinin ve bitmek bilmeyen isteklerinin yanı sıra hırçın ve kırıcı yapısı, bu evliliğin beraberliğe dönüşmesine, sabrın bittiği yerde de noktalanmasına neden olmuştur.