Tipinin başladığı sabah... Onu bile bile tek başına, yalnız bıraktım. Erkenden
uyanmış olmama rağmen mahsus geç gittim eve. Tek başına kalıp mücadele
etmeyi öğrensin istedim ama kapıyı açtığımda perişan hâldeydi. Elini kapıya
yapıştırmış, ağlamış, çok üşümüş ve sobadan zehirlenip öldüğümü kurarak
kafasında çok korkmuştu. Pişmanlık duygusuyla sımsıkı sarıldım. Her geçen gün
çoğalan, büyüyen... Bitti desem de bitmeyen bir duyguyla onu sevdiğimi... Amma
velakin aşılamaz sıkıntılar bir yana Neşe'nin beni sevdiğini sanmıyorum. Benim
varlığımdan güç alıyor sadece. Hissettiği şey bu.