Yağmurun dinmesini sabırsızlıkla bekliyorduk. Böylece dışarı çıkabilir, bazı
insanlarla karşılaşabilir ve bu konuda bize bir şey söyleyip söylemeyeceklerini
görebilirdik. Ve eğer söylerlerse şaşırmış ve dehşete düşmüş davranmalıydık.
Yağmur durur durmaz dışarı çıktık. Yolda aylak aylak dolaştık, ara sıra bir kişiye
rastladık ve durup merhaba dedik. Onlara ne zaman geldiğimizi, ne kadar
kalacağımızı falan anlattık, havadan sudan konuştuk ancak şaşılacak biçimde
hiçbiri bize bu konuyla ilgili bir şey söylemedi, bir hataya düşmedi. Tom,
çınarlara gidersek cesedi, ruhu oralarda yokken bulabileceğimizi söyledi.
Adamların, hırsızları ormanın derinliklerine kadar kovaladıklarına ve hırsızların
muhtemelen fırsatını bulup onlara saldırdığına belki de birbirlerini
öldürdüklerine inanıyordu. Böylece bu olayı anlatacak kimse kalmamıştı.
Çınarların yanında olduğumuzun farkındaydık. Sırtımdan aşağı soğuk ürpertiler
indi ve Tom’un ikna çabalarına rağmen tek bir adım daha atmayacaktım. Ama
bu onu durdurmadı, eğer hala botlar cesedin üzerindeyse bunu görmeden pes
etmeyecekti. Kendisi gitti ve sonra gözleri heyecandan pörtlemiş bir şekilde
geri döndü.
“Huck, gitmiş!”