Şahin var gücüyle savaşıyordu. Kahramanca düşman askerlerini yere seriyordu. O biliyordu ki imanı var oldukça, ALLAH ona yardım edecekti. Tam bir yıl böyle savaşmakla geçti. Şahin tam anlamıyla çökmüştü. Yiyecek, içecek azdıve tükenmek üzereydi. Bütün askerler çoğu zaman hiç bir şey yemeden savaşmak zorunda kalıyorlardı. Bazen tek yedikleri hoşaf oluyordu. Şahin artık anne babasını ve Zehra'sını düşünemiyordu. Onun tek düşüncesi vatanı kurtarmak ve dinsiz düşmanları bozguna uğratmaktı. Bir yandan da çok sevdiği arkadaşlarının bir bir şehit olmalarını izlerken yüreği parçalanıyor ve gözyaşlarıyla onlara dua ediyordu. Sonra da kendi kendine intikam için söz veriyordu. Şahin diğer askerler gibi çeşitli yerlerinden yaralar almış ama yılmamıştı. Bazen yaraları iyileşmeden de savaşıyordu. Dili hep ALLAH diyordu.