HAYAT BAZEN DOYASIYA KAYBETMEKTİ
Maku’daki eski evde Ender ve Turan; gecenin o en karanlık, en ıssız anında ateşin başına bağdaş kurup oturmuşlar ateşi izliyorlardı. Günlerdir süren o gergin yolculukta Ender’in gözlerinin altı morarmış, sakalı uzamış, zayıflamıştı; ama ihanet onu daha çok sarsmıştı. Esmer olan Turan daha bir kararmıştı. Hiçbir şeyi umursamaz bir havadaydı ama iliklerine kadar bir korku vardı içinde, vücudunda sanki örümcekler dolaşıyordu. Gecenin en karanlık anında, bu iki insan bir dehlizin içinde kendilerine yol arıyorlardı. Turan bir ara ateşten biraz uzaklaştı, Ender’i izlemeye başladı. Üzüldü onun bu kaybetmişlik sendromu hâline, Kenan’ın ihaneti onu bayağı bir sarsmıştı sarsmasına ama bunu telaffuz edemiyordu. Kenan’ın ihaneti hakkında tek bir kelime bile çıkmamıştı ağzından, Turan Ender’in bu hâlini görünce Kenan konusunu açmıyor, havadan sudan şeyler, alakalı alakasız konulardan konuşuyorlardı. Ender aslında Turan’ın ne yapmak istediğini anlamıştı, işine de gelmişti kafasının biraz dağılması lazımdı. Turan’ın sorularına cevap veriyordu…