- Niye kalktın ki? Henüz çok erken, yat kızım.- Tavuğu görmek istiyorum.- Tavuk değil Zülfü’nün çalar saatiymiş.- Her sabah böyle ötecek mi?- Ne yapsın yavrum? Uyuyup kalmasın diye... İşe gidiyor...- Artık bizimle mi yaşayacak?- Kendisine bir ev ayarlayıncaya kadar...Kapı hiç bilinmedik bir şekilde çaldı. Babam mıydı acaba? Hayır, o böyle çalmaz... Herkesin kendine has bir temposu vardı.Kapıdaki bilinmedik tempolu, bekçi üniformalı yaşlı adam:- Zülfü burada mı oturuyor?Dayım, densiz bekçinin uzattığı kutuyu açtı. İçinde Zülfü’nün en son evden çıkarken giyindiği kıyafetleri ve ayakkabıları vardı. Ben en çok da o kutunun içinde onun hayallerini gördüm.