“O halde ay ışığı sizin hem pusulanız hem de sokak lambanızdı?”

“Evet Deva. Bazen karanlıkta kalırsın. Önünü görmez olursun. Geldiğin yeri unutur, gideceğin yeri bulamazsın. Ben Ay’ı insanın içindeki inanca benzetirim. İnanç da Ay gibi hâlden hâle girer. Eksilir, azalır, artar. Bazen önü bulutlarla örtülür. Ama sonuçta insan karanlıkta kaldığında önünü ışıtan tek şey inançlarıdır. İnanç, insanın önünü sonunu göremediği, çıkış yolu aradığı anlarda sarılacağı, tutunacağı yegâne şeydir.

Tıpkı karanlıkta Ay nasıl pusulamızsa zor zamanlarda da inanç insanın pusulasıdır.”