İnsanlık en başından beridir, yani “geçmiş”inde,
siyasetle tanışmadı; siyaset, Aristo’nun insanı, “politik
hayvan” olarak tanımlamasından bir gün önce de
keşfedilmedi. İnsanlık için “tarih”in başlaması,
toplumsal yarılmalar yaratan işbölümü ve bu yeniliğin
kalıcılaşması için icat edilen kabuller ve kurallarla
mümkün oldu. İşte bu yüzden siyaset daima devlet ile
beraber anıla gelmiştir. Ancak bu ikiz kardeş
birbirinden ayrılmamış ama ayrı tutulmuştur. Biri “iyi”
tarafıdır, diğeri “kirli.” Yaratılan bu yanılsamayla
insanların büyük bir çoğunluğu her ikisinden de uzak
tutulmuştur. Devlet tanrı kadar yukarıdadır, muhtar
kadar yakın. Siyaset sokak kadar yakındır, kefen
giymeden yapılamayacak kadar uzak.
İnsanlık için önceden gerek duyulmayan Devlet ile
Siyaset’in sonsuza kadar var olması da gerekmez.
Yaratılan, yok da edilebilir. Ancak bu ikiz kardeşin
kudretine, geçmişine, geleneğine bakılacak olursa şu ya
da bu nedenle ufak ufak adımlarla sahneden çekilip
gözden yitecekleri veya sönümlenecekleri yok. Bunları
aşmak ve unutulmuşluğa terk etmek için adımlara değil
uzun atlamaya ihtiyaç var, yani bir Devrim’e. Niteliğini
“geçmişin tüm eski pislikleri”nden ve onun
eleştirisinden alan bir devrime. Devrime götürecek,
kendi kendini yok etmeye ayarlanmış “bu siyasete.”
* * *
“Emekçiler ezilenler ve sömürülenler güçlü, bereketli
ve üretken olduğunuz için eziliyor ve
sömürülüyorsunuz. Yukarıdakiler/tepenizdekiler yüce
olduklarından değil size diz çöktürmüş oldukları için
oradadır.
“Onları orada tutan, semirmelerini ve güç
kazanmalarını sağlayan da sizden başkası; sizin
karşılıksız olarak el konan emeğinizden başka bir
kaynak değildir. Dünya sayenizde dönüyor. Onların
sahip oldukları her şey sizin ürününüzdür ve herkese
ait olmalıdır.
“Siz yüzyıllardır alçakgönüllülük ile terbiye edildiniz.
Şimdi bunu insanlığın ve gelecek kuşakların