Wallace Stegner’ı düşününce, bize adalete olan açlığını ve olasılıklara
olan sevgisini sunan bir adam aklıma geliyor. O insanın gelişme,
çaba gösterme, hata yapma, küçük muhteşemlik anlarında yükselme
ve “inatçılıkta” şahsi bir kurtuluş bulma arzusunu tanıyan, terk etme
dürtüsüne uymak yerine kalmayı seçmenin kıymetini bilen bir yazar.
Dingin Liman bir aşk hikâyesi; heyecan verici diyaloglar ve eylemler
yerine, özel hayatları keşfe çıkan bir hikâye. Hiçbir yabancı, evliliğin
iç dünyasını bilemez. Bu, çiftler arasındaki en büyük sırlardan biridir.
Aşk arayışı her zaman devam eder ve trajiktir ki sonsuza dek elimizden
kaçar. Hayal gücümüzse hayatlarımız yetersiz kaldığında devreye
girer... Wallace Stegner’ın kelime kelime, perde perde işlediği bir dram
bu. Hafızanın ördüğü içsel bir gerginlik, geçmişe ve geleceğe kurban
olduğumuzda bizi yiyip bitiren “keşke”ler ve “ya şöyle olsaydı”ları da
içeren bir öykü.

Wallace dünyada iyi ve adil olanı aramaktan hiçbir zaman vazgeçmedi.
Onu özlüyorum. İstikrarlı sesini duymanın yanı sıra mantıklı
asabiyetini, aklını, boş jestleri ve yalanları kırıp geçiren sıradışı
bilgeliğinin özlemini çekiyorum. Ama onu nerede bulacağımı
biliyorum; kitaplarının sayfalarında yaşıyor.