Benim yolum kimsenin yoluyla kesişmedi. Ucu bucağı yoktu. Hiçbir harita, bir iz yoktu. Her an var
olduğum noktadan daha uç, yanlış bir yola sapmaya müsaittim. Doğrusu olmayan hep eğri bir yoldu
benimkisi. Ellerim cebimde, gözlerim hayal âleminde bana bakan onca gözün çekiciliğine kapılmıştı ama
yine yalnızdım. Sadece yalnız. En iyi yapabildiğim de buydu, yalnız kalmak. Zihnimin içinde sadece bana
ait sesler duyuyordum. Bunlar sessiz seslerdi. Duyum eşiğini aşmayı başaramayan, cılız kalan, soğuk, buz
gibi sesler. Bana ulaşamadan havada uçup gittiler. Umutsuz bekleyişimi hiçbir düşünce kesmedi. Hiçbir
söylem hasta yüreğimi avutmadı. Kimsesizliğimi hiçbir şarkı anlatmadı. Onca kalabalık içinde kaldım
ama hep yalnızdım.