Lidya gözlerini açtı. Bir ses işitmişti. Karanlıkta elyordamıyla abajura uzandı ve ışığı yaktı. Yatakodasının bir köşesinde, yeşil sarmaşıklı duvarkâğıtlarının önünde iri ve korkunç bir adamduruyordu. Çığlık atmaya yeltendi ama sesi çıkmadı.Ellerini boğazına götürüp ağzını daha da açtı. Sankiboğuluyordu. (...) Üzerinde simsiyah giysilerlekendine doğru müthiş bir hızla kayarak yaklaşanadama bir anlığına gözlerini diken Lidya hâlâ nefesalmaya çalışıyordu ama boğazında âdeta görünmezeller vardı, onu boğuyorlardı. O zaman odadabirden fazla cin olduğunu anladı.