İnsana para emanet edilirdi. Kıymetli bir eşya, belki bir mücevher, bir silah... Ya da biri, birileri, aile, eş, çocuk.

Peki, ya insana bir hayat, bir kader, bir nam, ya da misyon emanet edilir miydi?

Üstelik sessiz, sözsüz, tek kelime etmeden…

Ona edilmişti…

Gece’ye…

Yaşayacağı bir hayat,

Bir isim,

Bir felsefe,

Bir yaşam tarzı,

Üstelik geri alınmamak üzere, bir müddet değil bir ömür emanet edilmişti.

Öyle ki; bu emanetten çok, reddi mümkün olmayan bir mirastı.

Kendi yaşamını ve hatta kendi adını seçmek dururken, bile isteye, seve seve, gönüllü alınan, emanet bir miras...