“Öğretmenim sizi Bahar Öğretmen çağırıyor,” dedi. Öğrenciyle beraber koşarak sınıfa çıktım. Sınıfta yerli malı kutluyordu. Bahar, “Hoş geldin, hadi bakalım, bak şunların tadına.” Öğrenci sıralarını dolaşıyor, yiyeceklerden tadıyordum. Bahar, “Bir de şunun tadına bak,” diye seslendi. Kendisine doğru döndüğümde, elindeki böreği ağzıma tuttu. O an Bahar’la göz göze geldik. Sanki olağanüstü bir güç gözlerimizin ışığını birbirine alıp veriyordu. Hayatımda hiç böyle olmamıştım. Gözlerini hiç kaçırmadı. Nerdeyse yirmi saniye donduk kaldık. Gözleriniz sizin anlatamadıklarınızı karşınızdakine hiçbir söz söylemeden anlatmanızı sağlar ya, tam da bu olsa gerekti. Bu bir tesadüf değildi. O anda gerçekleşiyordu. Bütün bedenim ve ruhum aynı şeyi hissediyordu. Birbirimizin görüş alanına giren gözlerimiz, ruhumuzu birleştiriyordu. Aylardır içimizde yaşattığımız duyguları gözlerimiz yoluyla anlatıyorduk. Kalbim bu heyecana daha fazla dayanamayacaktı. “Öğrencilerim beni bekliyor” diyerek sınıftan çıktım…