Wittgenstein “ne hakkında konuşamıyorsak onu sessizlik içinde arkaya atıyoruz” der. Ölümün gerçekte
neye karşılık geldiğini unuttuk. Ölümün içi boşaltılırken sıklıkla yokmuş gibi davranmaya da devam
ediyoruz. Gassal, pandemi süresince hiç ara vermeden ölü beden yıkamaya devam etti. Kısıtlamalar, ölü
beden yıkama işini hiç aksatmadı. Covid-19’un etkilediği meslekler arasında başlarda yer alsa da pandemi
boyunca gassallar ve yaptıkları iş hiç konuşulmadı. Çünkü “ölü bedenler” mutlaka yıkanmalıydı (!)
Türkiye’de gassalın sesine kulak veren bu çalışma, ölümün niçin konuşulması gerektiğini de makro
çerçevede tartıştı.
Prof. Dr. Adem SAĞIR
Ölüm, üzerine düşünmek için günlük hayata ara vermemiz gereken bir gerçek mi? Yoksa en olmadık
anlarda en hazırlıksız zamanda zihnimize bir anda düşen mi? Ölümü düşünmek bir tercih mi? Peki, ya
ölüm hayatın bir parçası hatta merkezi olanlar? Her gün hiç de aklımıza gelmeden yanından yürüyüp
geçtiklerimiz. Ya onların hikayesi?
Ferda KÜTÜKÇÜOĞLU
Ölüme o kadar maruz kalmıştık ki onu kanıksamış; sarsıcı, şok edici etkisine katlanır olmuştuk. Hayat ve
ölüm yaşadığımız evrenin iki kefeli terazisiyken, ölümü hep kendimizden uzak tutmuştuk. Ölüleriyle içli
dışlı olan bir kültürün insanlarıyken, ölümden olabildiğince uzaklaşmış; sözünü sohbetini etmez olmuştuk.
Covid-19 pandemisi de diğer pandemiler gibi bir gün son bulacak. O güne kadar hepimizin çok dikkatli
olması gerekecek. Yapacağımız işleri erteleyen bir yanımız var. Sonra yaparız diyoruz. Emekli olunca
yaparız…Şu olunca, bu olunca yaparız diyoruz. Her ferdin yaşadıkları bizce çok değerli. Yaşanmış
tecrübelerin yazılması okunması gelecek kuşaklara aktarılarak yol ve yön göstermesi çok önemli.