Aldığım nefes, ölmek zorunda mı? Ölümcül yaralar; iyileştirmenin şiddetinde
aldığım risk, doğruları bulma ihtimalim her ameliyat operasyonunda almasını
sağladığım bir nefesti. Düştüğü yeri yakan ölüm ateşi, tarihin korkunç
kabuslarında kurtarmam gerekenler, ruhumda kayıptı. Hiç canınız acımadan
içinizin yandığını, nefes alırken alamadığınızı hissettiniz mi? Sevdiğim insan,
ellerimin arasında kurtarmaya çalışıp, kapana kısılmış kalbi, son nefesini
veriyordu. Hani; çok çabalarsınız başarmak için kendinizden, ruhunuzdan
vazgeçer, her hücrenizle istersiniz de vücudunuz tüm çabalarınızda o kalbi
attırmayı, nefes özgürlüğünü vermeyi başaramaz…
Acımasız ölüm; çiy damlası göz bebek silüetinde gözyaşlarımla kayboluyorken
gezegenin döndüğü yerde ciddi problemlerle savaşan yüreğim, kaderimle
yüzleşiyordu.
Nasıl kurtulacağımı, ailemi ve evimi düşüneceğim hiç aklıma gelmezdi. Bu bir
kabus değil, rüya hiç değildi. Hayatımın içinde koştuğum yerin, yaşadığım
gerçeklerle alakası yoktu. Kıymetli olan yaşamların içinde kıvranan tek ben
değildim. Ölme olasılığım yüzde doksan dokuzdu. Cehennemin içinde, cennet
labirent ışığım kayıp, her şey en küçük kırıntısına kadar değişiyordu…