Sanat eserleri sonu gelmeyen bir yalnızlık içindedirler. Onlara eleştiriyle
yaklaşmanın imkânı yoktur. Onları ancak sevgi kavrayabilir, sevgi
yaşatabilir ve her birinin hakkını yine ancak sevgi verebilir. Siz her
tartışmada, her tahlilde, her izahta kendinize ve kendi duygunuza
güveniniz. Eğer buna rağmen yanılırsanız, iç hayatınızın tabii gelişimi sizi
yavaş yavaş, zamanla başka kanaatlere götürecektir. Bırakın hükümleriniz
sakin, rahatsız edilmeden gelişsinler. Bunlar da, her ilerleme gibi, iç
derinliklerden gelmeli ve hiçbir şey onları zorlamamalı, onlara acele
ettirmemeli. Her şeyi içte taşıdıktan sonra doğurmalı. Bir duygunun her
etkisini her tohumunu tamamıyla içinde, karanlıkta, söylenemeyende,
şuur altında, akla erişilmez olanda olgunlaştırmaya bırakmalı, sonra da
büyük bir alçak gönüllülük ve sabırla yeni bir aydınlığın yere ineceği anı
beklemeli: işte ancak buna bir sanatçı gibi yaşamak denir. Anlamakta
olduğu gibi yaratmakta da bu böyledir.