Bu muhteşem zaferde komutan değildim. Övünç duyduğum sıra neferi. Ne mutlu bana ki, vesilelerden biriydim Mamak cehennemin de edilin en zor kazanımlardan birine.
Dışarıdayken yemeğe pek değil, hiç önem vermezdim. Fark ettim Mamak'ta özellikle zaferlerimizden biri olan başarımız açlık greviyle. Genellikle ayaküstü atıştırmak gelenekleşmişti, sıcak mücadele döneminde. Ayırmazdım yemek türü, damak zevkimin olduğu söylenemez de. Ne konursa önüme çarçabuk yer kalkardım. Kendimiz yapmışsak, kır iki yumurta, olsun sana omlet, istersen melemen. Aç kalacak değilsin ya. Yine de tercihim, kuru fasulye pirinç pilavlı, bol ayran ve kuru soğanlı, benim başyemeğimdi.
Tek tip elbise, git gide daha da bozulan yemekler, gün be gün artarak çoğalan baskılar yasaklamalar, böylesi önemli bir karar almamıza vesile oldular.
Merkezi konumdaki A Blok'ta, çoktan tartışıp karar da almış, başlatmışlardı da açlık grevine. Yeni katılımlarla, yedikleri dayaklarda, kat be kat katlanıp, daha da çok palazlanarak. Bu olur olmaz yasaklar, baskılar güçleştirmişti haberleşmemizi. Hele ki ayrı binalardan diğer bölümlere iletişimizi. Kadınlar bölümü tam karşımızdaydı, koğuşumuzun. Sonradan, kırmak için direnişimizi aldılar oradan, uzaklaştırdılar. Bizlere baskı işkence aracı olarak kullandıkları, rahatça duyabildiğimiz çığlıklar ve iniltilerini bacılarımızın.