İçimde birike birike çoğalan bir gurbet var. Hasretin koynuna atmışlar sanki doğarken, burnum hep özlem kokar.
İnsan uzaklaşınca anlar yakındakilerin kıymetini. Onlara dokunamamanın ıstırabı, onlarsız geçen her saniyenin ahı kalır omuzlarımızda.
Hava desen gurbette, su desen gurbette. Aldığımız her nefes bile bize ait değil aslında.
Bir kurşun bağrımı delse onun çaresi vardır ama gurbetin deştiği yaralara hangi hekim çare bulur muamma. Belki de en ağır yüktür bir ömür boyu gurbet yarasıyla yaşamak.
Gurbet denilince sadece sevdiklerimizden ayrı kalmak gelmesin. İnsanlar gibi şehirler de gurbettedir olması gereken insanlardan.
Kudüs yoksun mesela ümmetten. Arakan, Doğu Türkistan vb. İslam ülkeleri uzatılacak bir ele, küçük bir yardıma gurbet kaldılar.
Nefislerimiz, hakikat pınarlarına hasret, doğruluk çeşmesine hasret.
Belki de insan en çok kendine gurbette.