“Zaman geçtiği her yeri yakarak ve yıkarak geçiyor. Bir şey bırakmıyor geride. Geçmişin büyüsü nereden geliyor dersin Sefa? Artık
elimizde değil diye mi? Uçup gitti diye mi? Suskun kuşbaz, benden sana son bir cümle. Beni çok sev. Beni çok sev ki hatırlasın seni

kalbim. Hep hatırlasın. Lütfen kalbimin seni unutmasına izin verme...”

Güzel Kuşlar Mektebi’nde aslında herkes hem öğrenci hem öğretmen hem dersini alan hem derdini anlatan ve hepsi de çok tanıdık; içimizden.

H. Meriç Doruk’un kelimelerle olan özel ilişkisini novellasının satırlarında gezinirken hissedecek ve çok seveceksiniz.

Güldü. Ben içinde havalanan kuşları o gün o gülüşte gördüm. “Çok güzelmiş mektebin,” dedi. ‘Güzel Kuşlar Mektebi’ olsun mu adı?”

“Olsun,” dedim. “İçinde sen ol da ne olursa olsun!”