Vakit sabaha karşı olmuştu, ışıkları sönük camekânlı
kantini kapalı kır kahvesinde. Ceketlerimizin yakalarını
kaldırmış, tahta koltuklarımıza iyice büzülmüş, karanlık
vadide yalnız oturuyorduk. Bir an korktum, ürperdim
-soğuktan, ıssızlıktan değil. Sözlerinde somutlaşan
masalının sonunun benim yaratmak istediğim masalın
kaderini belirleyeceğinden korkuyordum. Sonucun onun
için başlangıç olabileceğinden korkuyordum. Bu anın da
bir zaman geçmiş, eski geçmiş, mişli geçmiş, anlamsız
geçmiş olacağından korkuyordum. Ona kapıları açacak
vuslatın bana kapıları kapayacağından korkuyordum.
Hamid ağır, acı bir gayretle anılarına, masalına sahip
çıkmak istercesine, sanki itirafının, her şeyi söylemenin,
acı, geri dönülmez bilinciyle, sona başlamak için ağzını
açtı.
“Hayır, hayır, Hamid!” dedim. “Hayır, başka öğrenmek
istemiyorum, kalsın burda Hamid… öğrendim artık!”
Biraz büyüme, biraz kabullenme ve belki de biraz
kendini bulma öyküsü Hamid’in öyküsü.
Yuva bildiği okulundaki son yıllarının ve hayata
atılmaya az bir zaman kalmasının öyküsü.
Peki, leylekler gerçekten yuvaya döndü mü?