İnsanlık var olduğundan beri yazılıp çizilen âşk, bir hayatı zehir edebilir miydi? Sahi neydi
sevmek?
İnsanın yaşı kaç olursa olsun, isterse ölüm döşeğinde olsun; sevgiliyi batan güneşte, dağın
arkasından doğan ayda, uçan kuşta, taşta, toprakta hatta aldığı nefeste bile hissetmek
değil miydi?
Yokluğuna alışılabilirdi belki de âşkın, ancak şu hafızalarımıza kaydedilmiş hatıralar
olmasaydı.
Yolu âşka düşmüş bir kişi benlikten çıkar, sevgiliye dönüşür. Âşık artık yoktur, mâşukun
bedeninde var olur.
Âdem'in de tek hayali normal bir hayat sürmekti. Ta ki, yolu âşk ile kesişene kadar...