Mimar-ı Şehîr Alexandre Vallaury'nin 19. yüzyılın sonunda Büyükada'nın en tepe noktası için bir otel olarak tasarladığı, ama otel açılamayınca anasız-babasız Rum çocuklarına yuva olmuş, devasa ahşap binası, yaklaşık elli yıldır koca bir uğultuya evsahipliği yapıyor.

Sen ki ömrünü çoğu kişiye erişmeyen sesleri işitmeye ayırdığını söylersin ikidebir, gel ve duy öyleyse soğurduğum her zerreyi: Hece, kelime, ünlem, anlam paramparça olmuş, ayrışmış tenimde, ulaşabiliyorsan onlardan bir bütünlük yont boşlukta, kabartma bir öykü kurmak için harflerini hazır tut, olmadı notaları seç, bir anahtar yerleştir bomboş bir partisyon sayfasının önüne, ortakulağından beynine ilerleyen köprüden geçir toplanan sesleri, ezgi kıl onları - Requiem, Epitafio, bitmemiş bir Senfoni, uğultu çeşitlemeleri, her oda için musikî, her koridor için bir intermezzo, merdiven boşluklarında okkalı resitatifler, büyük balo salonu için bir vertigo valsi, mutfak için bir cümbüş solosu, bahçenin ağaçları için süitler, kuyu için çırılçıplak yankı -
tümüne eşlik etsin, tuşları erimiş, telleri kopuk bir piyano.

Hayalet ile Mimarın Düşü'ne bir tuğla daha ekliyor Enis Batur.